Een verhaal van een polygyne man: leven met de ‘ziekte'

Het woordenboek definieert “ziekte” als een abnormale omstandigheid van een organisme of deel dat normaal fysiologisch functioneren verzwakt, vooral als resultaat van kwelling, inherente zwakheid of stress door de omgeving – en een voorwaarde of neiging om door de gemeenschap als iets abnormaals en schadelijks gezien te worden.

“Ik ben geheeld van die ziekte.” Deze woorden weerklinken constant in mijn oren, achtervolgen me sinds één van mijn beste vrienden van deze wereld ze tegen mij zei enkele jaren geleden. Deze ‘ziekte' heeft me veel onrust bezorgd de afgelopen maanden. Ik denk dat dit de reden is voor mijn recente doktersbezoek voor een migraine veroorzaakt door mijn hoge bloeddruk van 147/110. Misschien is het niet de ‘ziekte', maar de stress om het mijn vrouw, met wie ik 13 jaar getrouwd ben, te vertellen dat ik dit heb.

Ik herinner me nog steeds de eerste keer dat ik haar zag. We waren toen geen moslims en voor mij was het liefde op het eerste gezicht. Liefde op het eerste gezicht schijnt iets van een mythe te zijn, maar ik herinner me specifiek dat ik haar voor de eerste keer zag in september van 1990. Ik herinner me dat ze verloofd was met een andere man: ik zag de nederigheid in haar gezicht, in haar lopen, in haar ogen... Ik herinner me dat ik een gebed zei die nacht. Ik herinner me dat ik zei: “God (ik noemde Hem God in die tijd, pas 6 jaar later leerde dat ik Zijn ware Naam Allah is) ik smeek U, als U een vrouw zoals zij zou sturen, zou ik erg dankbaar zijn.”

Dat was het – de smeekbede; vanuit een oprecht hart naar mijn Heer. Een jaar later ontmoette ik haar. Een week daarvoor hadden zij en haar verloofde de verloving verbroken. Acht maanden later trouwden we – de vrouw van mijn dromen en dat is ze nog steeds. Dit geschenk van mijn Heer was slechts één van de vele smeekbedes die verhoord werden. Ik ben werkelijk gezegend door Hem met haar, en ik meen dat vanuit het diepste van mijn hart. Haar aanwezigheid is een enorme steun betreffende mijn positie, mijn kracht, mijn succes en mijn geweldige, welopgevoede en intelligente kinderen; al-Hamdoelillah. Nu wordt dat alles bedreigd. Ik moet haar vertellen dat ik de ‘ziekte' heb.

Zij en ik hebben zoveel meegemaakt en Allah heeft ons samen gehouden, heeft haar sterk gehouden. Ze is de sterkste vrouw die ik ken. Als ik eraan denk haar te kwetsen, doet dat me ontzettend veel pijn. Echt waar, het doet me echt pijn. Ik ben bang. Ik ben bang haar te verliezen. Maar ik vrees Allah de Verhevene meer, Ik smeek dat Allah genade met ons heeft en het vergemakkelijkt. Bidden jullie alsjeblieft ook voor ons.

Waarom ik? O Allah, waarom ik? Er zijn zo weinigen van ons in de moslimoemmah die ongelukkig genoeg geraakt worden door deze ‘ziekte' en het heeft de vernietiging van vele gezinnen veroorzaakt. In mijn bescheiden opinie, ontstond deze vernietiging omdat de geïnfecteerden het niet serieus genoeg namen. De vernietiging wordt zelden door de ziekte zelf veroorzaakt. Hoe dan ook, het is mij ernst - dus hier sta ik - ik vertrouw mijn gedachten, mijn pijn, mijn onrust aan dit papier toe in plaats van aan degene met wie ik alles zou kunnen bespreken. Ik vrees dat mijn partner, mijn beste vriendin, mijn steun en toeverlaat in deze doenyah (huidig leven op aarde) me nooit zal vergeven.

“Ik ben genezen van die ziekte,” weerklinkt het.

Er was een andere moslimman die een grote invloed had op mijn ontwikkeling als een moslim. Deze broeder, mijn oom in Islam, leerde me vele zaken en door zijn leiding groeide ik en bleef ik gericht op Ahl-a-Soennah. Al-Hamdoelillaah. Ik herinner me dat hij eens met mij over deze ‘ziekte' sprak. Het was de enige keer dat we erover spraken. Het was een kort gesprek dat me ook bijbleef, luidde in mijn oren sinds de eerste dagen van mijn shahaada in 1996. Hij zei over deze ‘ziekte' (hij noemde het toen geen ziekte) dat het de moslims in een kwaad daglicht stelt bij de mensen die we da'wah proberen te geven (niet-moslims). Een nieuwe belasting! O Allaah! Ik wil de moslims niet in een kwaad daglicht stellen!

Ik heb mijn vrouw net vandaag gesproken. Het is 18 maart 2005 en ik heb mijn gezin niet meer gezien sinds december 2004 en hen vastgehouden en gekust. Ik spreek hen minstens twee keer per dag met de telefoon. Ik had een lang gesprek met haar en ik moest huilen toen ik haar vertelde hoeveel ik van haar houd en hoeveel ze voor me betekent. In mijn hart en in mijn gedachten is er niet één vrouw die in haar schoenen kan staan of de liefde en respect kan vervangen die ik voor haar heb – als een moslima, als een vrouw, als een echtgenote en als een moeder. Ik vertelde haar dit allemaal.

“Ik ben genezen van die ziekte,” weerklinkt het.

Dus hier sta ik. Een moslimman, een moslimechtgenoot en een moslimvader en ik ben net hertrouwd op 21 maart 2005. De ‘ziekte' kreeg me in zijn greep en het zal van invloed zijn voor de rest van mijn leven. Waarom ik? Wat maakt dat ik denk dat ik zo bijzonder ben dat ik dit kan of zou moeten doen? Waarom ik terwijl niemand anders die ik ken het heeft gedaan? Nou en, dat Allah de Verhevene het toegestaan heeft! Nou en, dan is het een Soennah van de profeet (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem)! Alleen omdat het toegestaan is en alleen omdat het Soennah is, betekent dat nog niet dat ik, IK, van alle mensen, het een deel van mijn leven moet maken. Ik heb vele broeders horen zeggen: “Het is Soennah.” Ze zeggen dat zonder echt begrip; alsof het net zo gemakkelijk is als het betreden van het toilet met je linkervoet. Het is bijna als hun excuus het te kunnen praktiseren.

Mijn lieve broeder die de uitdrukking “ik ben genezen van die ziekte” verzon, legde me uit hoe hij genas. Kennelijk, na of tijdens een mislukte poging een andere vrouw te trouwen, maakte zijn vrouw een lijst van dingen waar in hij gebreken had als moslim, man en vader. Gewapend met die kennis en het begrip dat hij niet die geweldige man was die hij dacht te zijn en dat hij gewoon een doorsnee echtgenoot was, realiseerde hij zich dat hij zichzelf moest verbeteren in deze aspecten voordat hij kon overwegen een andere vrouw te huwen. Als hij niet de perfecte moslimman, moslimechtgenoot of moslimvader was, hoe kon hij dan denken dat hij zou kunnen slagen met een andere vrouw, een andere familie? Ik neem aan dat hij het niveau van de sahaabah (moge Allah tevreden zijn met hen) probeert te bereiken. Nou, veel geluk ermee broeder.

Dus nu komt de vraag bij mij: hoe kan ik rechtvaardigen een andere vrouw te huwen na alles wat mijn vrouw heeft doorgemaakt met mij en voor me gedaan heeft? Hoe kan ik rechtvaardigen een andere vrouw te huwen nu ik al mijn imperfecties ken? Hoe kan ik rechtvaardigen een andere vrouw te huwen terwijl mijn vrouw thuis zit en onze drie zonen opvoedt? Ze onderwijst hen met thuisstudie. Ze doet dit helemaal alleen. Ze doet dit alleen omdat ik in een ander land werk. Zelfs als ik thuis was, deed ze alle zaken met betrekking tot het huis in haar eentje – en op deze manier beloon ik haar?! Ik voel me ondankbaar. Ik voel me depressief. Ik voel me verdrietig. Nu moet ik hier mee omgaan en ik heb Allah nodig om me te voorzien van kracht, geduld en de wijsheid om succesvol te zijn en mijn gezin, nu gezinnen, te leiden door deze moeilijke tijd die op handen is. Hoort het zo te zijn?

Voorlopig moet ik worstelen met al deze emoties die zich opkroppen. Ik heb het gevoel dat ik dit met niemand kan bespreken, want de ‘ziekte' is (vreemd genoeg) een groot taboe. Ik heb het gevoel dat ik iets verkeerd doe. Ik ben bang dat ik verbannen wordt. Ik ben bang dat men mij ongevoelig en wreed zal vinden. Ik ben bang dat men mij ondankbaar zal vinden. Ik ben bang dat mijn vrouw haar gezicht niet meer buiten durft te laten zien omdat haar man die ‘ziekte' heeft die we allemaal vrezen.

Ik herinner me dat we (wij broeders) vaak erover praatten en grapjes maakten. We wisten diep van binnen dat de kans dat één van ons meer dan één vrouw zou hebben zeer klein tot nul zou zijn. Je weet dat niet-moslims er ook graag grapjes over maken. “Ha ha! Jullie moslims mogen 12 vrouwen hebben! Ha ha!” Als we er grapjes over maakten dan was dit altijd in de parameters van Islam en het eindigde bijna altijd met: “Mijn vrouw zou me vermoorden!”

Ik kreeg de indruk dat moslimmannen zo zwak waren geworden dat ze bang van hun vrouw waren. Vele jaren zag ik rijke moslims in hun gigantische verblijven met slechts één vrouw, terwijl er zusters in dezelfde gemeenschap waren die van voedselbonnen en bijstand probeerden te overleven en hun Imaan op peil probeerden te houden. Ik moest soms huilen als ik over hun situatie nadacht. Ik concludeerde terecht dat dit kwam doordat de mannen bang van hun vrouwen waren. Ik begreep hier niets van. Eén van de redenen waardoor ik me bekeerde is, dat ik altijd een antwoord vond op alle moeilijke situaties en tegenspoed in het leven. Toen leerde ik dat er een verschil is tussen Islam en moslims. Ik dwaal af.

Ik denk dat, toen ik in het verleden pogingen tot polygynie ondernam, ik diep van binnen wist dat het toch nooit zou gebeuren. Ik denk dat ik er daarom zo koppig over was. Ik was niet bang voor mijn vrouw en niemand kon het tegendeel bewijzen! Nu, dat was niet alleen prijzenswaardig, maar Allah de Verhevene heeft het heel, heel gemakkelijk gemaakt voor mij om opnieuw te trouwen op een moment dat ik dat heel erg nodig had. Het lijkt haast te mooi om waar te zijn, haast surrealistisch. Financieel zal mijn vrouw geen enkel verschil merken. Ze zal wat dat betreft de gevolgen van een andere vrouw niet opmerken. Ik zal twee maanden gehuwd zijn als ik het haar vertel. Ze zal wellicht een toename bemerkt hebben in aandacht en affectie die ik aan haar geef. Ik denk dat dat komt doordat sinds ik een andere vrouw heb, ik des te meer besef hoe veel ik van haar houd, haar respecteer en haar waardeer (mijn 1 ste vrouw). Ik heb besloten te wachten tot ik naar huis ga voor een bezoek en het haar persoonlijk, in levende lijve kan vertellen. Ik denk erover gewoon deze brief, waarin ik mijn gevoelens uit, te geven.

Ik kan mijn daden niet verantwoorden. Hebben we vandaag de dag rechtvaardiging nodig voor het doen van dit recht? Ik kan alleen zeggen dat het voor mij noodzakelijk werd om opnieuw te huwen. De boodschapper van Allah (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) heeft gezegd:

“Jonge mannen, degene onder jullie die kunnen trouwen, moeten trouwen, want het doet de blikken neerslaan en beschermt de private delen.” (Boekhaarie en Moeslim.)

Ik werk in een gebied waar totaal geen Islam is en geen moslims zijn op twee broeders na die in het zelfde gebied werken en nu, die ene nieuwe zuster, mijn nieuwe vrouw. Al-Hamdoelillaah. Dus wij vieren in een gebied met honderdduizenden mensen. Ik ben van hen degene met de meeste kennis van Qor-aan en de Soennah. Dat alleen is al beangstigend! Want ik weet niets! Mijn bescherming tegen fitnah was nul en het werd in toenemende mate moeilijker voor mij met mijn persoonlijkheid en karakter. Al-H'amdoelillaah dat Hij me tegen de Hel beschermt!

Ik wilde dat ik meer als de profeet (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) was. Minder nog, ik wilde dat ik meer was als broeder Yoesoef of Khalid (zeer goede vrienden die Allah enorm vrezen)! He, met hen kan ik praten.

Ik wilde dat mijn vrees voor Allah de Verhevene zodanig was dat ik afgezonderd en losgemaakt was van deze maatschappij zodat ik niet in deze situatie zou zijn.

“Ik ben genezen van die ziekte,” weerklinkt het.

Hoe zou ik da'wah kunnen doen als ik een kluizenaar werd? Als dat gebeurt, verzaak ik een echte verplichting van Allah de Verhevene. Deze samenleving heeft wanhopig behoefte aan de Islam. Hoe kan ik da'wah verrichten als ik daardoor met vrouwen moet praten? Ik bevond me in een zeer moeilijke en benarde situatie. De Islam heeft de oplossing voor al onze problemen en ook het antwoord op de problemen van de mensen. Waarom kon ik de oplossing voor dit probleem niet vinden zonder de ‘ziekte' op te lopen? Natuurlijk kan ik nu da'wah doen in het bijzijn van mijn nieuwe vrouw, maar kon ik iets anders doen? Ik hoorde de “geef hen da'wah-materiaal te lezen en laat hen gaan” reactie. Ik weet niet of ik het helemaal daar mee eens ben, maar aan de andere kant weet ik eigenlijk niets van het zijn van een goede moslim. Ik ben op zoek naar antwoorden en polygynie kan toch niet de enige oplossing zijn? Of wel?

Dus hoe zit het met mijn vrouw? Lijdt zij niet door steeds zo lang bij mij vandaan te zijn? Heeft ze geen behoefte aan gezelschap als ik weg ben? Ik moet wel een monster zijn om haar dit aan te doen. Dat is tenminste wat ik verwacht dat de moslimzusters zullen zeggen en bepaalde moslimbroeders - en soms voel ik me ook zo. Al deze vragen spoken voortdurend door mijn hoofd.

Dus wat ga ik doen? Ik moet over deze ideeën en gedachten nadenken die me zo onrustig maken en de Qor-aan en Soennah toepassen. Ik weet dat mijn vrouw enorm veel van me houdt. Ik weet dat ze gezegd heeft dat ze zoveel van me houdt dat ze me niet kan delen. Hoe verklaar ik dat? Hoe moet ik me daarover voelen? Als mijn vrouw echt ontdekt dat ze me niet kan delen omdat ze te veel van me houdt, kan dit een indicatie zijn dat ze meer van mij houdt dan van Allah de verhevene en de waarheid van de Islam.

En Allah de Almachtige zegt hierover:

“En er zijn onder de mensen die naast Allah afgoden nemen, die zij liefhebben met de liefde als (die) voor Allah, maar degenen die geloven zijn sterker in liefde voor Allah. En als degenen die onrecht pleegden, zouden weten wanneer zij de bestraffing zien, (dan zouden zij weten) dat alle macht aan Allah behoort en dat Allah hard is in de bestraffing.” [Soerah al-Baqarah 2:165]

En in een andere aayah zegt Hij:

“Zeg: “Als jullie vaders en jullie zonen en jullie broeders en jullie echtgenotes en jullie familie en de bezittingen die jullie verworven hebben en de handel waarvan jullie verlies vrezen en de huizen die jullie behagen, jullie dierbaarder zijn dan Allah en Zijn boodschapper en het strijden op Zijn Weg, wacht dan tot Allah met Zijn beschikking komt. En Allah leidt het zwaar zondige volk niet.” [Soerah at-Tawbah 9:24]

Dus als zij in deze situatie verkeert, zou ze dan niet haar gevoelens moeten analyseren om te zien dat deze liefde een verboden liefde is die de grenzen overschrijdt en sterker is voor mij dan voor Allah de Verhevene en de boodschapper (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) en de waarheid van de Islam?

Maar wat dan als dit ondraagbaar voor haar is? Hoe kan ik van haar verwachten dat ze goed met de situatie om zal gaan nadat ik haar “bedrogen” heb?

Allah Ta'ala zegt:

"Geen ziel wordt belast boven haar vermogen…" [Soerah al-Baqarah 2:233]

“Allah wil het jullie niet moeilijk maken…” [Soerah al-Maa-idah 5:6]

“Wij hebben de Qoraan niet tot jou doen neerdalen om jou ongelukkig te maken…” [Soerah Ta Ha 20:2]

Allah de verhevene heeft de Qor-aan en Zijn boodschapper (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) juist als genade voor ons gezonden:

"En Wij hebben u (Mohammed) slechts als genade voor de werelden gezonden…" [Soerah al-Anbiyaa-e 21:107]

“En nu is er dan voorzeker een duidelijk bewijs van jullie Heer tot jullie gekomen en Leiding en Barmhartigheid…” [Soerah al-An'aam 6:157]

“En voorzeker,Wij hebben hun een Boek gebracht en het daarna uiteengezet, op grond van kennis, als Leiding en als Barmhartigheid voor een volk dat gelooft” [Soerah al-A'raaf 7:52]

De laatste aayah zegt dat de Qor-aan een genade en leiding is voor de gelovigen – en één van de verzen in de Qor-aan die een genade en leiding zijn voor de gelovigen is betreffende polygynie:

“Trouwt dan met de vrouwen die jullie aanstaan, twee, drie of vier” [Soerah an-Nisaa-e 4:3]

Dus dit vers is geen uitzondering op de genade die de Qor-aan brengt voor de gelovigen. Hoe kan het mogelijk zijn dat polygynie een genade is van Allah de Almachtige en tegelijkertijd ondraaglijk en onmogelijk om mee om te gaan?

Ik denk dat het relevant is op dit moment te vermelden dat de Islam niet alleen genade brengt aan het individu, maar aan de hele samenleving en het brengt voordeel voor de samenleving en helpt de problemen op te lossen van de samenleving als een geheel.

Dus ook al zou polygynie moeilijk zijn voor de individuele vrouw dan is het een manier voor haar zusters om de zegeningen van het huwelijk te verkrijgen en de bescherming van de echtgenoot en het lost de sociale problemen in de maatschappij op als de moslimvrouwen in aantal meer zijn dan moslimmannen. Maar daar ga ik weer; ik probeer mijn daden te rechtvaardigen. Ya Allaah!

Ik heb geen woorden meer en ik ben bang. Maar voorlopig ben ik veilig voor shaytaan. Al-Hamdoelillaah. Daar kan ik tenminste blij mee zijn, voorlopig. Ik kan in ieder geval zeggen dat ik Allah de Barmhartige meer vreesde dan dat ik al die andere zaken vreesde. Bid voor ons!

Noot: ik heb het woord ‘ziekte' gebruikt in deze brief, niet alleen omdat mijn broeder in Islam dit gebruikte, maar omdat ik begon te begrijpen dat we zijn begonnen polygynie als een ziekte te behandelen. Ik heb het op deze artistieke manier gebruikt om mijn zorg uit te drukken over de status en richting van onze oemmah, de volgelingen van de profeet Moh'ammed (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) en de zwaarte aan te geven van onze minachting voor deze Soennah.

Het woordenboek definieert “ziekte” als een abnormale omstandigheid van een organisme of deel dat normaal fysiologisch functioneren verzwakt, vooral als resultaat van kwelling, inherente zwakheid of stress door de omgeving – en een voorwaarde of neiging om door de gemeenschap als iets abnormaals en schadelijks gezien te worden. Soebh'aan Allaah! Als dat niet is zoals we polygynie tegenwoordig zien, dan kan ik geen accuratere omschrijving geven. We behandelen een Soennah van onze geliefde profeet (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) en zijn metgezellen (moge Allah tevreden zijn met hen) alsof het een ziekte is. Ik probeer dit te begrijpen. Ik bid dat Allah de Verhevene ons vergeeft. Amien!

Soebhaanaka llaahoemma wa biehamdieka, ash-hadoe allaa iellaaha iellaa ant, astaghfieroeka wa atoeboe ielayk (Glorieus bent U, O Allah, alle lof behoort aan U. Ik getuig dat er geen god is behalve U. Ik zoek Uw vergiffenis en toon berouw aan U).