Neo-Darwinisme en mutaties

Teneinde een oplossing te vinden, lanceerden Darwinisten aan het eind van de dertiger jaren van de twintigste eeuw, de ‘Moderne Synthetische Theorie’ of zoals hij beter bekend staat, het Neo-Darwinisme. Het Neo-Darwinisme voegde mutaties, dit zijn misvormingen in de genen van levende wezens, veroorzaakt door externe factoren- zoals straling of fouten in de vermenigvuldiging-, toe als oorzaak van gunstige variaties, als aanvulling op natuurlijke mutaties.

Tegenwoordig hebben we het Neo-Darwinisme als model voor de evolutie. De theorie houdt vol dat miljoenen levende wezens die op aarde aanwezig zijn, gevormd werden als resultaat van een proces waarbij talloze ingewikkelde organen van deze wezens, zoals oren, ogen, longen en vleugels, mutaties (d.w.z. genetische fouten) zijn ondergaan. Maar er is een duidelijk wetenschappelijk feit dat deze theorie volledig ondermijnd. Mutaties zorgen er niet voor dat levende wezens zich ontwikkelen, in tegendeel, ze doen ze altijd kwaad.

De reden hiervoor is heel eenvoudig; het DNA heeft een heel ingewikkelde structuur en willekeurige veranderingen kunnen het alleen maar schade toebrengen. De Amerikaanse geneticus B.G. Ranganathan legt dit als volgt uit:

Mutaties zijn klein, willekeurig en schadelijk. Ze komen maar sporadisch voor en het beste is als zij geen effect hebben. Deze vier eigenschappen van mutaties houden in dat mutaties niet naar evolutionaire ontwikkeling kunnen leiden. Een willekeurige verandering in een hoog gespecialiseerd organisme is of ineffectief of schadelijk. Een willekeurige verandering in een horloge kan het horloge niet verbeteren. Waarschijnlijk beschadigt het of is op z’n best zonder effect.. Een aardbeving verbetert een stad niet, het vernietigt het.

Het is dan ook niet verbazingwekkend dat er tot nu toe nog geen voorbeeld van een nuttige mutatie gezien is, dat wil zeggen een mutatie die een ontwikkeling in de genen bewerkstelligt. Van alle mutaties is bewezen dat zij schadelijk zijn. Nu kan men begrijpen dat mutaties, die als evolutionair mechanisme gepresenteerd worden, eigenlijk een genetische uiting zijn die levende wezens schade toebrengen, en ze mismaakt maken. (Het bekendste effect van mutatie bij mensen is kanker). Ongetwijfeld kan zo’n vernietigend mechanisme onmogelijk een ‘evolutionair mechanisme’ zijn. Natuurlijke selectie aan de andere kant, kan, zoals Darwin het accepteerde, niets uit zichzelf doen. Dit feit toont ons dus aan dat er in de natuur geen ‘evolutionaire mechanismen bestaan. En omdat er geen evolutionaire mechanismen bestaan kan ook het denkbeeldige proces wat evolutie genoemd wordt, niet plaatsvinden.