MESELE

PEYGAMBER -SALLALLAHU ALEYHİ VE SELLEM-'İ SEVMENİN BİRİNCİ BELİRTİSİ:

Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem-'i görmeye ve onunla birlikte olmaya çalışmak ve bunlardan mahrum olmayı, dünyada bunların dışında bir şeyi kaybetmekten daha ağır görmek.

Bilindiği gibi, kişinin temenni ettiği ve sevdiği hedef ve arzusu, sevdiği kimseyi görmek ve onunla birlikte olmak saadetine erişmektir. Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'i seven bir kimse, hiç şüphesiz onu görmek için özlem duyar,onunla birlikte  olmayı ister, dünya ve âhirette onunla birlikte olmaya gayret eder. Böyle bir mutluluğa erişmeyi büyük bir özlem ve önemle bekler. Eğer böyle bir mutluluk ile bütün dünya nimetleri arasında tercih yapması istenecek olsa, bu mutluluğa başka hiçbir şeyi tercih etmez. Onun nurlu yüzüne bakmakla şeref duyacağı vakit sevinir, onunla birlikte olmak saadetiyle sevinç duyar. Onu görmekten ve onunla birlikte olmaktan mahrum edilmek korkusu kendisini üzer ve ondan ayrılmak, onu ağlatır.

Yukarıda belirtilen hususların açıkça görüleceği gibi, Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'i samimi olarak seven bazı kimselerin mükemmel tutumlarını aşağıda zikredeceğiz:

1. Ebu Bekir es-Sıddîk'ın, Allah Rasûlü ile hicrette arkadaşlık yapacağını öğrenince sevincinden ağlaması:

Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem-’in eşi Âişe -Allah ondan râzı olsun-  dedi ki:

"Biz, birgün Ebu Bekir'in -Allah ondan râzı olsun-  evinde öğle sıcağının başladığı bir sırada otururken birisi Ebu Bekir'e: İşte Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- başını sarmış bir halde geliyor, dedi. O saat, Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'in bize geldiği bir vakit değildi. Bunun üzerine Ebu Bekir dedi ki: Anam ve babam ona fedâ olsun! Allah'a yemin ederim, bu saatte mutlaka önemli bir iş için gelmiş olmalıdır."

(Âişe -Allah ondan râzı olsun- devamla) dedi ki:

"Rasûlullah  -sallallahu aleyhi ve sellem- geldi, izin istedi, Ebu Bekir ona izin verdi, o da içeri girdi.

Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem-, Ebu Bekir'e:

- Yanında kim varsa dışarı çıkar" diye buyurdu.

Ebu Bekir:

- Babam sana fedâ olsun ey Allah'ın elçisi! Yanımda olanlar senin âile halkındır, dedi.

Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem-:

- Hicret için bana izin verildi, diye buyurdu.

Bunun üzerine Ebu Bekir:

- Babam sana fedâ olsun ey Allah'ın elçisi! Ben de seninle birlikte olacak mıyım? diye sordu.

Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-:

Evet, buyurdu."[1]

Ebu Bekir es-Sıddîk bu yolculuğu kuşatacak korku ve tehlikelerden habersiz birisi değildi.Fakat bu durum, onun sevgili dostu Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- ile birlikte arkadaşlık etme arzusunu ne etkiledi, ne de azalttı. Rasûlullah Rasûlü -sallallahu aleyhi ve sellem- onun isteğini kabul ettiğini bildirince, bu mutluluğa nâil olmanın sevinciyle ağlamaya başladı.

Hafız İbn-i Hacer -Allah ona rahmet etsin- şöyle der:

"İbn-i İshak rivâyetinde şunu da ilâve eder:

Âişe -Allah ondan râzı olsun- dedi ki: Ebu Bekir'in ağladığını gördüm. Ben, bir kimsenin sevinçten ağlayacağını o zamana kadar bilmiyordum."[2]

2. Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'in Medine'ye gelişi dolayısıyla Ensar'ın sevinç duyması:

Ensar, Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'in yurtlarına hicret ettiğini işitince, onu karşılama özlemiyle yanıp tutuşmaya başladılar. Hadis ve siyer kitapları, onların Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'i karşılama özlemini ve yanlarına ulaşacak olmasından dolayı duydukları sevinci tasvir eden ifâdeleri bize kadar saklamıştır. Örneğin, İmam Buhârî, bize Urve b. ez-Zübeyr'den -Allah ondan râzı olsun- onların Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'i el-Harra denilen yerde nasıl beklediklerini rivâyet etmektedir. Onun rivayetinde şu ifâdeler yer alır:

"Medine'de müslümanlar, Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'in Mekke'den çıktığını işittiler. O bakımdan her sabah el-Harra denilen yere çıkıyorlar ve öğle sıcağı onları geri dönmek zorunda bırakıncaya kadar onu bekliyorlardı. Bir gün uzun bir süre bekledikten sonra geri döndüler.Evlerine vardıklarında yahudilerden bir adam, bir şeye bakmak için yahudi kalelerinden birisinin üzerine çıkmıştı. Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'i ve ashâbını beyaz elbiseleriyle   -ve bazen serabın onların görülmesini engelleyerek- gelmekte olduklarını gördü. Yahudi sesi çıkabildiği kadar bağırmaktan kendisini alıkoyamadı: Ey araplar topluluğu! İşte sizin beklediğiniz, kısmetiniz ve devletinizin sahibi geliyor.

Müslümanlar hemen silahlarına koşuştular. Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'i el-Harra'nın sırtlarında karşıladılar. Onlarla sağ tarafa doğru yöneldi ve nihayet onlarla Amr b. Avf oğulları diyârında konakladı."[3]

Allahu Ekber! O sevgili Rasûlü karşılamaya ne kadar da özlem duymuşlardı! Her sabah el-Harra'ya onun gelişini beklemek için çıkıyorlar ve güneşin sıcağı şiddetleninceye kadar orada oturduktan sonra evlerine geri dönüyorlardı.

İbn-i Sa’d'ın rivâyeti ise şöyledir:

"Güneş onları yakınca evlerine geri dönerlerdi."[4]

Hâkim'in rivâyeti ise şöyledir

"Öğle sıcağı kendilerini rahatsız edinceye kadar onu bekliyorlardı."[5]

İmam Buhârî, Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'in Ensar tarafından Medine'de nasıl karşılandığını şöyle anlatır:

Enes'ten -Allah ondan râzı olsun- rivâyet olunduğuna göre o şöyle demiştir:

"Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- el-Harra'nın yan tarafında konakladı. Sonra Ensar'a haber gönderdi, onlar da Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- ile Ebu Bekir'in yanına geldiler. Onlara selâm verdiler ve:

-İkiniz de emniyet içerisinde ve size itaat edilenler olarak bineklerinize bininiz" dediler.

Bunun üzerine Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- ve Ebu Bekir bineklerine bindi, silahlılar etraflarını kuşattı. Medine'de:

- Rasûlullah geldi! Rasûlullah geldi! denildi.Bulundukları yerden bakıp:

- Rasûlullah geldi, diyorlardı. O da Ebu Eyyub'un -Allah ondan râzı olsun- evine yakın bir yerde konaklayıncaya kadar yoluna devam etti."[6]

İmam Ahmed’in, Enes'ten -Allah ondan râzı olsun- bize rivâyet ettiğine göre, Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- ile Ebu Bekir es-Sıddîk'ı karşılayanlar, Ensar'dan beş yüz kadar kişi idiler. Yanlarına varınca Ensar:

"İkiniz de emniyet altında ve size itaat edilenler olarak yürüyünüz" dediler.[7]

Yine İmam Ahmed, Medine halkının, Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'i nasıl karşıladıklarını Ebu Bekir es-Sıddîk'ın -Allah ondan râzı olsun- diliyle bize şöyle nakletmektedir:

"Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- -ben de onunla birlikte- devam ettik. Nihâyet Medine'ye geldik. İnsanlar onu karşıladı. Yola ve damlara çıktılar. Hizmetçiler ve çocuklar yolda hızlıca koşarak:

- Allahu Ekber! Rasûlullah geldi! Muhammed geldi! diyorlardı.

(Ebu Bekir) dedi ki:

- Herkes Rasûlullah hangisine misafir olacak diye birbiriyle çekişmeye başladı..." [8]

Enes b. Mâlik -Allah ondan râzı olsun- bu mübârek günde gördüklerini şöyle açıklamaktadır:

"Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- ile Ebu Bekir'in Medine'ye girdikleri günden daha nurlu ve daha güzel hiçbir gün asla görmedim."[9]

Berâ b. Âzib  -Allah ondan ve babasından râzı olsun- Medine halkının Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'in gelişi dolayısıyla duydukları sevinci şöyle dile getirmektedir:

"Medine halkının Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- dolayısıyla duydukları sevinci başka hiçbir sebep dolayısıyla duyduklarını görmedim."[10]

3. Ensar'ın, Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'e arkadaşlık yapmaktan mahrum kalmaktan endişe etmeleri:

Allah -azze ve celle-, Ensar'ı kendi yurtlarında Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'e arkadaşlık yapmakla şereflendirdikten sonra, bu büyük nimet ve üstün şereften mahrum kalırlar korkusuyla onu çokça sakınırlardı.

Buna delillerden birisi Ebu Hureyre'den -Allah ondan râzı olsun- rivâyet olunduğuna göre o, Mekke’nin fethini şöyle anlatmaktadır:

"Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- yoluna devam etti ve nihayet Mekke'ye vardı. Zübeyr'i -Allah ondan râzı olsun- ordunun bir tarafına, Halid'i de   -Allah ondan râzı olsun-  diğer tarafa komutan olarak gönderdi. Ebu Ubeyde'yi     -Allah  ondan râzı olsun- ise zırhları olmayan birliğe komutan olarak gönderdi. Vâdinin iç tarafına doğru ilerlediler. Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- de Mekke'de idi.

(Ebu Hureyre devamla) dedi ki:

Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- baktı ve beni gördü.

- Ebu Hureyre, dedi.

Ben:

- Buyur ey Allah'ın Rasûlü! dedim.

Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-:

- Bana, Ensar'dan başka kimse gelmesin, dedi. Sonra da:

- Safa'da sizinle buluşmak üzere (gelin)" diye buyurdu.`

(Ebu Hureyre devamla) dedi ki:

"Biz de yola koyulduk. Bizden birisi, onlardan birisini öldürmek isterse, mutlaka öldürürdü. Onlardan hiçbir kimse bize karşı koyamazdı.

(Ebu Hureyre) dedi ki:

Ebu Süfyan gelip: Ey Allah'ın Rasûlü! Kureyşlilerin hepsinin öldürülmesi mübah görüldü. Artık bugünden sonra Kureyş olmayacaktır.

Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- daha sonra:

- Kim Ebu Süfyan'ın evine girerse, o emniyettedir, buyurdu.

Ensar birbirlerine dediler ki:

- Artık bu adam  kendi şehir halkına acıyıp onları öldürmeyecek, aşiretine (Mekke'ye) dönecek ve onların arasında devamlı kalacaktır (bizi ve Medine'yi terkedecektir).

Ebu Hureyre -Allah ondan râzı olsun- dedi ki:

- Derken Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'e vahiy geldi.Vahiy gelmesi sona erince Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-:

- Ey Ensar topluluğu! diye buyurdu.

 Onlar:

- Buyur, ey Allah'ın Rasûlü! dediler.

Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-:

- Artık bu adam  kendi şehir halkına acıyıp onları öldürmeyecek, aşiretine (Mekke'ye) dönecek ve onların arasında devamlı kalacaktır (bizi ve Medine'yi terkedecektir) dediniz.

Ensar: Evet öyle dedik, dediler.

Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- buyurdu ki:

- Ben gerçekten Allah'ın kulu ve elçisiyim. Allah'a ve yerleşmek için sizin diyârınıza hicret ettim (diyârınızı asla terketmeyeceğim ve Allah Teâlâ için hicret ettiğim yerimden dönmeyeceğim.Aksine ben sizinle birlikte kalacağım.) Ben, ancak sizin yanınızda yaşar ve yine ancak sizin yanınızda ölürüm."

Ensar ağlayarak ona şöyle dediler:

- Allah'a yemin ederiz ki, o sözleri, sadece Allah'ı ve Rasûlünü kaybetmek istemeyişimizden dolayı (seninle arkadaşlık etmek, senden yararlanmak için yanımızda kalman, senden bereket ummak ve bizi dosdoğru yola iletmen için) söyledik.

Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- şöyle buyurdu:

- Şüphesiz ki Allah ve Rasûlü de sizin doğru söylediğinizi bilmekte ve mazeretinizi kabul etmektedir."[11]

İmam Nevevî hadisi açıklarken şunları söylemektedir:

"Onlar, Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem-'in Mekke halkına karşı şefkatini ve onları öldürmekten uzak durmasını görünce,artık onun tekrar Mekke'de kalacağını ve sürekli orada ikâmet edeceğini, yanlarından ayrılıp Medine'yi terkedeceğini sandılar. Bu ise onlara çok ağır geldi. Allah Teâlâ elçisine vahyetti, o da bu hususu onlara bildirdi ve onlara şu anlamdaki sözler söyledi:

- Ben, Allah için ve sizin diyarınıza orayı vatan edinmek için hicret ettim. Allah Teâlâ için yaptığım hicretimden geri dönmeyeceğim ve orayı terketmeyeceğim. Aksine ben sizinle birlikte kalacağım. Ben, ancak sizin yanınızda yaşayacağım ve ancak sizin yanınızda öleceğim."

Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- onlara bu sözleri söyleyince Ensar ağlamaya başladılar ve özür dileyip şöyle dilediler:

"Allah'a yemin olsun ki biz, az önceki sözlerimizi sadece sana olan düşkünlüğümüz, senin arkadaşlığını arzulayışımız ve senden faydalanalım, senden bereket umalım, bizi dosdoğru yola iletesin diye ve yanımızda kalmayı sürdürmen için söyledik.Çünkü Allah Teâlâ şöyle buyurmaktadır:

ﮋ ... ﭩ ﭪ ﭫ    ﭬ ﭭ  ﭮ ﮊ[ سورة الشورى من الآية:52 ]

"Ve şüphesiz ki sen dosdoğru yola iletirsin."[12]

İşte onların:

- Bizim söylediğimiz sözler, sadece seni sakındığımız ve esirgediğimizdendi, şeklindeki sözlerinin anlamı budur. Yani biz, senin bizden ayrılmanı ve bizden başkalarının arasında kalmanı istemedik, bu hususta kıskandık.

Ağlamalarının sebebi ise; onlara söylediği sözden sevinç duymalarından ve onlar hakkında kendisinden utanılacak şeyin kendisine bildirilmiş olmasından endişe etmelerinden dolayıdır."[13]

4. Sahâbinin cennette Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'i görememekten endişe etmesi:

Sevgisinde samimi olan birisini daha görüyoruz. Bu kişi kendisinin ve sevgili Rasûlullah'ın -Rabbimin salât ve selâmı onun üzerine olsun- ölümünü hatırlıyor, kendisi de cennete girecek olsa dahi, Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'in diğer peygamberlerle birlikte olacağı için mertebesinin yüksekliği dolayısıyla onun güzel yüzünü cennette görememekten endişe etmektedir.

İmam Taberânî, bu sevenin kıssasını Ebu Bekir es-Sıddîk'in kızı Âişe-i Sıddika'nın -Allah ondan ve babasından râzı olsun- diliyle şöyle rivâyet etmektedir.

"Bir adam, Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem-'e gelerek: Ey Allah'ın elçisi! dedi. Şüphesiz ki sen, bana kendi canımdan da sevimlisin. Şüphesiz ki sen, bana çocuklarımdan daha sevimlisin. Ben evde bulunurken seni hatırlıyorum, gelip seni göremeden edemiyorum. Benim de öleceğimi, senin de öleceğini hatırlayınca biliyorum ki sen, cennete girdiğinde diğer peygamberlerle birlikte yüksek makamlara yüceltileceksin. Ben ise cennete girersemi, seni göremeyeceğimden endişe ediyorum."

Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem- ona cevap vermedi. Nihayet Cebrail -aleyhisselâm- şu âyeti nâzil buyurdu:

ﮋ ﭹ ﭺ ﭻ ﭼ ﭽ ﭾ ﭿ ﮀ ﮁ ﮂ  ﮃ ﮄ ﮅ ﮆ ﮇﮈ ﮉ  ﮊ ﮋ ﮌ ﮊ [سورة النساء الآية :69]

"Kim, Allah'a ve Rasûle itaat ederse, işte onlar Allah'ın kendilerine nimetler verdiği peygamberler, sıddıklar, şehidler ve salihlerle birliktedirler. Onlar ne güzel arkadaştırlar."[14]

5.Rabîa'nın -Allah ondan râzı olsun- cennette Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- ile arkadaş olmayı istemesi:

Sevgili Peygamberimiz -sallallahu aleyhi ve sellem-'e samimi bir şekilde sevgi besleyen Rabia b. Kâ’b el-Eslemî'ye -Allah ondan râzı olsun-, ondan birşeyler isteme fırsatı doğdu. Onun İsteği neydi?

İmam Müslim bize onun kıssasını yine onun dilinden şöyle anlatmaktadır:

"Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- ile birlikte gece kalırdım. Ona abdest suyunu getirir, ihtiyaçlarını karşılardım. Bir gün bana:

- İste, buyurdu.

Ben ona:

- Cennette sana arkadaş olmayı istiyorum, dedim.

Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-:

- Sadece onu mu istiyorsun yoksa başka bir şey de istiyor musun? buyurdu.

Ben de:

- Sadece onu istiyorum, dedim.

Buyurdu ki:

- O halde çokça secde etmekle, bana yardımcı ol (yani sadece benden istemekle olmaz, onu elde edebilmek için çokça secde etmelisin)."[15]

İşte samimi olarak seven bir kimse! Bir şeyler istemek fırsatını yakaladı mı, birincisinde de, ikincisinde de onunla arkadaşlık etmekten başka bir şeyi tercih etmekte tereddüt göstermez. Hatta onun yerine başka bir şey istemek bile onun hatırına bile gelmez.

6. Ensar'ın, Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'i koyun ve deve sürülerine tercih etmeleri:

Böyle bir tercihte bulunmak, sadece Rabîa b. Ka’b el-Eslemî'nin -Allah ondan râzı olsun- istediği bir durum değildi. Aksine Muhammed Mustafa'yı gerçek anlamıyla sevenlerin hepsi böyleydi.Örneğin Huneyn savaşında Ensar,Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem- ile birlikte olmak ile koyun ve deve sürülerini tercih etmek arasında serbet bırakıldılar. Onlar, insanların dünya metâını alarak evlerine dönmelerine, kendilerinin de Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- ile birlikte evlerine dönmelerine râzı oldular. Hadis ve siyer kitapları, bu olayı bize detaylı bir şekilde anlatmaktadır.

İmam Buhârî, Abdullah b. Zeyd b. Âsım'dan -Allah ondan râzı olsun- şöyle dediğini rivâyet etmektedir:

"Allah Teâlâ, elçisine -sallallahu aleyhi ve sellem- Huneyn savaşında ganimet ihsan edince onu insanlar arasında kalpleri İslâm'a ısındırılacaklara (Kureyş kabilesinden bazı kimseler,Mekke'nin fethinde İslâm'a giren,fakat îmânları henüz kuvvetlenmeyenlere) paylaştırdı, Ensar'a bir şey vermedi. İnsanlara isabet eden kendilerine düşmediğinden dolayı içten içe rahatsız oldular. Bu sebeple Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem- onlara hitapta bulunarak şöyle buyurdu:

- Ey Ensar topluluğu! Ben, sizi sapıklık (şirk) üzere buldum da Allah benim vesilemle size hidâyet (îmân) vermedi mi?

Siz, darmadağınık iken Allah benim vesilemle kalplerinizi birbirinize kaynaştırmadı mı?

Siz, fakirler ve yoksullar iken Allah benimle sizi zengin kılmadı mı?

Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem- her ne dediyse onlar da:

- Allah ve Rasûlünün üzerimizdeki minneti çok daha fazladır[16] dediler.

Bu sefer şöyle buyurdu:

- İsteseydiniz sen bize şöyle şöyle geldin diyebilirdiniz. (Bize, insanlar seni yalanlanmış bir halde geldin, biz ise seni tasdik ettik. Bize yüzüstü bırakılmış bir halde geldin, biz ise sana yardım ettik. Bize memleketinden kovulmuş bir halde geldin, biz ise seni barındırdık. Bize fakir bir halde geldin, biz ise seni teselli ettik diyebilirdiniz.)"[17]

- İnsanlar koyun ve develeri[18] alıp giderlerken siz de Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- ile birlikte evlerinize geri dönmeye râzı olmaz mısınız?

- Eğer hicret olmasaydı, ben Ensar'dan bir kişi olurdum. Eğer insanlar bir vâdi veya yoldan gidecek olsalardı, elbette ki ben de Ensar'ın gittiği vâdi ve yoldan giderdim. Ensar, bir elbisenin astarı gibidirler, diğer insanlar ise elbisenin dışı gibidirler.[19] Siz, benden sonra bencillikle karşılaşacaksınız.[20] Havz’ın etrafında benimle karşılaşıncaya kadar sabredin."[21]

Ebu Saîd'in -Allah ondan râzı olsun- hadisinde şu fazlalık vardır:

"Allah'ım Ensar'a, Ensar'ın oğullarına, Ensar'ın oğullarının oğullarına merhamet et."

Ebu Saîd dedi ki:

"Ensar, sakalları ıslanıncaya kadar ağladılar ve: Rasûlullah’ın taksim ve pay ettiğine râzıyız, dediler.[22]

İmam İbn-i Kayyim der ki:

"Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem- onlara yaptığı uygulamada farkına varamadıkları hikmeti onlara açıklayınca  ona itaat ederek sözlerinden geri döndüler ve en büyük ganimetin onların paylarına düşen Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- ile birlikte geri dönmek olduğunu gördüler. Böylelikle koyun, deve, kadın ve çocuk esirler almamak karşılığında elde ettikleri pek büyük mükâfat ve hayatta da, ölümünden sonra da Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'in komşuluğuna nâil olarak teselli buldular."[23]

7. Ömer el-Fâruk'un, Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'in yakınında defnedilmeyi istemesi:

Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'i samimi olarak seven başka birisini görüyoruz ki bu, Ömer b. Hattâb'dır -Allah ondan râzı olsun-. O, fâni dünyadan, kalıcı yurt olan âhirete göç ederken onun için en önemli olan şey, Muhammed Mustafa -sallallahu aleyhi ve sellem-'in yakınına defnedilmektir.

İmam Buhârî'nin, Amr b. Meymûn'dan naklettiğine göre Ömer b.Hattâb -Allah ondan râzı olsun- şöyle demiştir:

"Ey Ömer'in oğlu Abdullah! Mü'minlerin annesi Âişe'ye koş git ve Ömer'in sana selâmı var, de, fakat mü'minlerin emiri deme. Çünkü bugün ben mü'minlerin emiri değilim ve de ki:

- Ömer b. Hattâb iki arkadaşı (Muhammed -sallallahu aleyhi ve sellem- ve Ebu Bekir) ile birlikte defnedilmek için izin istiyor."

Abdullah selâm verdi, izin istedi, sonra da Âişe'nin -Allah ondan râzı olsun- huzuruna girdiğinde onu oturmuş ağlıyor buldu. Ona dedi ki:

- Ömer b. Hattâb'ın sana selâmı var. İki arkadaşıyla birlikte defnedilmek için senden izin istiyor."

Âişe -Allah ondan râzı olsun- dedi ki:

- Ben onu kendim için istiyordum. Fakat andolsun ki, bugün onu kendime tercih edeceğim.

Abdullah geri dönünce:

- İşte Ömer'in oğlu Abdullah geldi, dediler.

Ömer:

- Beni ayağa kaldırın, dedi.

Bir adam onu kendisine yaslayarak kaldırdı.

Ömer:

- Ne haber? diye sordu.

 Abdullah:

- Arzu ettiğin oldu ey mü'minlerin emiri, sana izin verdi, diye cevap verdi.

Ömer şöyle dedi:

- Allah'a hamdolsun. Benim için bundan daha önemli bir şey yoktu. Benim işim bitince beni taşıyıp götür.Sonra Âişe’ye selâm ver ve de ki: Ömer b. Hattâb izin istiyor. Şayet benim için izin verirse, beni oraya koyun. Eğer beni kabul etmezse, siz de beni müslümanların kabristanına geri götürün."[24]

8. Ebu Bekir'in, Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem-'in ayrılma vaktinin yaklaştığını anlayınca ağlaması:

Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'i samimi olarak seven Ebu Bekir es-Sıddîk'ın -Allah ondan râzı olsun- Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem-'in sözlerinden artık ecelinin yaklaştığı sonucunu çıkarınca kendisini tutamayarak ağlamaya başladığını görüyoruz.

İmam Buhârî onun bu kıssasını Ebu Saîd el-Hudrî'nin -Allah ondan râzı olsun- dilinden bize şöyle anlatır:

"Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- insanlara bir konuşma yaptı ve şöyle dedi:

- Allah bir kulunu dünya ile nezdindekiler arasından birisini tercih etmekte serbest bıraktı.O kul da Allah'ın nezdinde bulunanları seçti.

(Ebu Said) dedi ki:

Bunun üzerine Ebu Bekir -Allah ondan râzı olsun- ağlamaya başladı. Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'in tercih etmekte serbest bırakılan bir kula dâir haber vermesinden dolayı onun ağlamasına hayret ettik. Meğer seçmekte serbest bırakılan kişi, Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- ve Ebu Bekir -Allah ondan râzı olsun- de bizim en bilgilimiz imiş."[25]

Muâviye b. Ebî Süfyan'ın -Allah ondan râzı olsun- rivâyetinde ise şöyle demektedir:

"Bunu Ebu Bekir'den -Allah ondan râzı olsun- başkası anlamadı. Bunun üzerine ağladı ve:

- Babalarımız, annelerimiz, evlatlarımız sana fedâ olsun dedi."[26]

9. Ebu Bekir Es-Sıddîk'ın -Allah ondan râzı olsun-, Rasûlullah     -sallallahu aleyhi ve sellem-'i vefâtından sonra hatırladığı zaman ağlaması:

Yine, Ebu Bekir es-Sıddîk'ı -Allah ondan râzı olsun- Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'i Rabbinin rahmetine intikal etmesinden sonra bile onu hatırladıkça ağladığını görüyoruz. Bunun delillerinden birisi, İmam Ahmed'in, Ebu Hureyre'den -Allah ondan râzı olsun- rivâyet ettiğine göre o şöyle demiştir:

"Ben, Ebu Bekir es-Sıddîk'ı bu minberin üzerinde şöyle derken işittim:

- Ben, Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'i geçen sene bugün gibi... işittim dedi, sonra gözleri yaşardı ve ağlamaya başladı. Daha sonra şöyle dedi: Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'i şöyle derken işittim:

- İhlâs (tevhid) sözünden sonra size âfiyet gibi bir şey verilmemiştir. Bu sebeple Allah'tan âfiyeti dileyin."[27]

Bir başka rivâyette şöyle denilmektedir:

"Gözyaşları onu üç defa konuşturtmadı. Sonra dedi ki... diye hadisin geri kalan bölümünü zikretti."[28]

10. Ebu Bekir'in, Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'e çabuk kavuşmaya çalışması:

Buna delalet eden hususlardan birisi İmam Ahmed'in, Âişe'den -Allah ondan râzı olsun- rivâyet ettiğine göre, o şöyle demiştir:

"Ebu Bekir'in -Allah ondan râzı olsun- vefâtı yaklaştığında:

- Bugün ne günüdür? diye sordu. Orada bulunanlar:

- Pazartesi günü dediler.

Bunun üzerine şöyle dedi:

- Eğer bu gece ölürsem beni yarına bekletmeyin.Şüphesiz ki benim en sevdiğim gün ve gece, Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'e en yakın olacağım gün ve gecedir."[29]

Allahu Ekber! Gün ve gecelerin en sevimli olanı, Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'e yakınlığına göre takdir ediliyor.

İşte Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem-'i samimi olarak sevenlerin sevgilerinde, onu görmeye özlem duymalarında, ona arkadaşlık etmeye çalışmalarında, ona bakmaktan dolayı mutluluk duymalarında, onunla birlikte olmaktan dolayı sevinmelerinde, onun arkadaşlığını her şeye tercih etmelerinde, onu kaybetmekten endişe etmelerinde ve ondan ayrılmaktan dolayı ağlamalarında böyle idi iseler, ya biz nasılız?

Biz başka şeyleri sevip bu sevgiyi başka şeylerle değişmedik mi?

Çoğumuz, Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-'i sevme iddiâsına rağmen, bu başka şeyleri görmek ya da dinlemek için pek çok mal ve vakti fedâ edebilmekte, takip etmek uğruna Allah Teâlâ'nın ve insanların birçok hakkını zâyi etmekte, bunları görmekten dolayı sevinmekte ve bunlardan pek az bir şeyi dahi kaçıracak olurlarsa, üzülüp kederlenmektedir. Onlar, sevdiklerinin bir kısmının yerin dibine geçirilmeye, bir kısmının da domuzlara ve maymunlara dönüştürülmeye sebep olabileceğini unuttular yahut unutmuş gibi görünüyorlar. Nitekim hevâdan konuşmayan Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem- böyle haber vermiştir.

İmam İbn-i Mâce, Ebu Mâlik el-Eş'arî'den -Allah ondan râzı olsun- rivâyet ettiğine göre, o şöyle demiştir:

(( لَيَشْرَبَنَّ نَاسٌ مِنْ أُمَّتِي الْخَمْرَ يُسَمُّونَهَا بِغَيْرِ اسْمِهَا، يُعْزَفُ عَلَى رُءُوسِهِمْ بِالْمَعَازِفِ وَالْمُغَنِّيَاتِ، يَخْسِفُ اللَّهُ بِهِمُ الْأَرْضَ وَيَجْعَلُ مِنْهُمُ الْقِرَدَةَ وَالْخَنَازِيرَ.)) [ رواه ابن ماجه ]

"Şüphesiz ümmetimden birtakım insanlar içki içecekler ve ona kendi isminden başka isimler verecekler. Başlarının üzerinde çalgı âletleri çalınacak ve kadın şarkıcılar oynayacaklardır. Allah onları yerin dibine geçirecek ve onlardan bazılarını maymunlar ve domuzlar haline çevirecektir."[30]

Bizim durumumuz böyle iken, "Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem-'i bize bütün insanlardan ve her şeyden daha çok sevimlidir" dememiz doğru kabul edilebilir mi?

Veya gizli ve âşikar olanı bilen Allah Teâlâ nezdinde bu söz bize bir fayda sağlayabilir mi?