Babytijd

babytijd

het was de algemene gewoonte van arabieren die in de stad woonden, om hun kinderen weg te sturen, naar bedoeïenen-zoogmoeders, zodat zij in de vrije en gezonde omgeving van de woestijn konden opgroeien, waardoor ze een robuust gestel zouden ontwikkelen en de pure spraak en manieren van de bedoeïenen zouden verkrijgen, die geroemd werden om zowel de kuisheid van hun taal als vanwege het vrij zijn van het soort ondeugden die zich gewoonlijk in gevestigde maatschappijen ontwikkelden.

later werd de profeet s.a.w. toevertrouwd aan halimah bint abi dzoeaib van de bani sa'd ibn bakr. haar echtgenoot was al-harith ibn ‘abdoel oezza die abi kabsah werd genoemd, van dezelfde stam.

mohammed s.a.w. had verscheidene pleegbroers en -zussen, ‘abdoellah ibn al-harith, anisjah bint al-harith, hoedhafah of djoedhamah bint al-harith (bekend als asj-sjayma') en halimah zoogde de profeet s.a.w. en aboe soefjan ibn al-harith ibn ‘abdoel-moettalib, de neef van de profeet s.a.w. . hamza ibn ‘abdoel-moettalib, de oom van de profeet s.a.w. werd door dezelfde twee zoogmoeders, thoejabah en halimah as-sa'dijah, als de profeet s.a.w. gezoogd.

de tradities overleveren verrukkelijk hoe halimah en haar hele huishouden werden begunstigd door opeenvolgende fortuinlijke voorvallen, terwijl de baby mohammed s.a.w. door haar werd verzorgd. ibn ishaaq verklaart, dat halimah heeft overgeleverd, dat zij met haar echtgenoot en met een baby aan de borst vertrok vanuit haar dorp, in het gezelschap van enkele vrouwen uit haar clan, op zoek naar kinderen die gezoogd moesten worden. zij zei: “het was een jaar van droogte en hongersnood en we hadden niets te eten. ik reed op een bruine ezelin. we hadden ook een oude ezelin bij ons. bij allah, we konden nog geen druppel melk krijgen. 's nachts deden we ook geen oog dicht, omdat het kind van de honger bleef huilen. er was niet genoeg melk in mijn borsten en zelfs de ezelin had niets om hem mee te voeden. we deden voortdurend gebeden om regen en onmiddellijke verlichting. uiteindelijk bereikten we mekka, op zoek naar kinderen om te zogen. geen enkele vrouw onder ons accepteerde de boodschapper van allah s.a.w. , wanneer hij aan haar werd aangeboden. zo gauw hen werd verteld, dat hij een wees was, weigerden ze hem. we hadden onze ogen al laten vallen op de beloning die we van de vader van het kind zouden krijgen. een wees! wat zullen zijn grootvader en zijn moeder waarschijnlijk doen? dus we verachten hem daarvoor. iedere vrouw die met mij meereisde, kreeg een zuigeling en toen we op het punt van vertrek stonden, zei ik tegen mijn echtgenoot: ‘bij allah, ik wil niet met de andere vrouwen teruggaan zonder een baby. ik zal maar naar die wees gaan en ik moet hem maar meenemen.' hij zei: ‘het kan geen kwaad dat te doen en misschien zal allah ons via hem zegenen.' dus ging ik en nam hem, omdat er simpelweg geen ander alternatief voor mij was, dan hem te nemen. toen ik hem in mijn armen had genomen en naar mijn plek terugkeerde, legde ik hem aan mijn borst en tot mijn grote verbazing was er genoeg melk in. hij dronk tot hij verzadigd was en dat deed zijn pleegbroer ook en toen gingen zij beide slapen, hoewel mijn baby de vorige nacht niet had kunnen slapen. mijn echtgenoot ging toen naar de ezelin om haar te melken en tot zijn verbijstering, vond hij er meer dan genoeg melk in. hij melkte haar en we dronken tot we vol waren en we genoten van een goede nachtrust. de volgende morgen zei mijn echtgenoot: ‘bij allah, halimah, je moet begrijpen, dat je in staat was een gezegend kind te nemen.' en ik antwoordde: ‘bij de genade van allah, ik hoop het.'”

de traditie is heel stellig over het punt dat de terugreis van halimah en haar latere leven, zolang de profeet s.a.w. bij haar bleef, heel gelukkig was. de ezel waar ze op reed, toen ze naar mekka kwam, was mager en bijna kreupel; tot grote verbazing van halima's

medereizigers, pakte het de snelheid al gauw op. tegen de tijd dat ze de kampen in het land van de stam van sa'd bereikten, was de weegschaal van het geluk volledig, ten gunste van hen omgeslagen. in het dorre land ontsprong weelderig gras en de beesten kwamen bevredigd en vol melk naar hen terug. mohammed s.a.w. bleef twee jaar bij halimah, totdat hij was gespeend, zoals halimah zei: “we brachten hem terug naar zijn moeder en verzochten haar ernstig om hem bij ons te laten blijven en ons baat te laten hebben van het geluk en de zegeningen die hij ons had gebracht. we drongen aan bij ons verzoek, dat we motiveerden door onze ongerustheid over het kind uit te spreken, dat hij een bepaalde infectie, die in mekka veel voorkwam, zou oplopen.  uiteindelijk werd onze wens vervuld en de profeet s.a.w. bleef bij ons, totdat hij ongeveer vier of vijf jaar oud was.”

toen, zoals in sahih moeslim wordt overgeleverd door anas, djibriel (gabriël) neerdaalde en zijn borstkas openscheurde en het hart eruit nam. hij perste er toen een bloedprop uit en zei: “dat was het stuk van sjaithaan in jou.” en toen waste hij het met zamzam-water in een gouden bassin. daarna werd het hart weer samengevoegd en op zijn plaats teruggezet. de jongens en speelkameraadjes renden naar hun moeder, d.w.z. hun zoogmoeder, toe en zeiden: “waarlijk, mohammed s.a.w. is vermoord.” zij snelden allen op hem toe en vonden hem helemaal in orde, alleen zijn gezicht was bleek.