Taqlied (het blindelings volgen van een Madz-hab)

De laatste jaren is er wat vermindering in het Madz-hab fanatisme, als resultaat van de hervormingsbewegingen en het wijdverspreid onderwijzen van vergelijkende Fiqh in moderne onderwijsinstellingen. De toestand van stilstand en achteruitgang van Fiqh en het bestaan van Madz-hab partijzucht, is blijven bestaan tot aan de dag van vandaag.

De meeste moslims zijn zich niet bewust dat het blindelings volgen van een Madz-hab (Taqlied) absoluut tegen het standpunt en leringen van de stichters van de Madzaahib in gaat. Alle grote imams en hun studenten worden in de geschiedenis vermeld als zijnde fel tegen het blindelings volgen van hun meningen. In de plaats daarvan benadrukten zij herhaaldelijk de belangrijkheid van verwijzing naar de voornaamste bronnen, de Koran en de Soennah, als de basis van juridische bepalingen.

De imams en hun studenten benadrukten voortdurend het feit dat hun oordelen vatbaar waren voor fouten.

De imams gaven prioriteit aan authentieke Ah'adieth boven hun eigen meningen. Op basis van de authentieke Ah'adieth die niet beschikbaar waren voor de imams, omdat die toen nog niet volledig verzameld waren, verwierpen hun studenten later verschillende bepalingen die voorheen door de imams gemaakt waren.

Het geven van voorkeur aan het oordeel van een Madz-hab boven een authentieke H'adieth grenst aan Shirk (afgoderij) aangezien zo'n voorkeur in strijd is met de loyaliteit verplicht aan Allah de Verhevene en Zijn gekozen boodschapper (vzmh).

Alle moslims zijn verplicht om de bepalingen van de vroegere geleerden te volgen met gezond verstand en dienen er zelf goed over na te denken (Ittibaa'), om de oorspronkelijke zuiverheid van de Islam in stand te houden zoals dat aan de profeet (vzmh) geopenbaard is en doorgegeven is aan zijn metgezellen (moge Allah tevreden zijn met hen).

Het standpunt van de algemeenheid van moslims is, helaas, dat de vier Madzahib onfeilbaar zijn, iedereen moet één van hen volgen en volgelingen moeten niet van Madz-hab veranderen of bepalingen van andere Madzaahib kiezen. (Onder de titel "Madz-hab of the Convert" schrijft de auteur van Taqleed and Ijtihaad: “Als zo'n persoon leeft in een plaats waar een bepaalde Madz-hab dominant is, dan dient hij de Madz-hab te volgen op grond van de dominantie. Als hij in een plaats is waar meerdere Madzaahib op een min of meer gelijkwaardige basis van kracht zijn, dan is hij vrij om de Madz-hab te kiezen die voor hem acceptabel is. Maar als de keuze gemaakt is, zal hij verplicht zijn om standvastig bij de Madz-hab van zijn keuze te blijven.” (p. 12).)

Degene die de mening van de onfeilbaarheid van de Madzaahib niet onderschrijft, of niet één van de vier Madzaahib volgt, wordt gewoonlijk maar onterecht geclassificeerd als een ketter en onjuist bestempeld als “Wahhabi” of “Ahl-i-Hadith.” De Ah'adieth die gebruikt worden om het Madz-hab sektarisme te verdedigen, zijn ofwel verkeerd geïnterpreteerd of niet authentiek.